Magic Mirror ความปรารถนาที่เป็นจริง

ข้อมูลเบื้องต้น

แนะนำตัวนะแจ๊ะ>[]</

ชื่อแอลค่าาาา ชื่อเสียงเรียงนามไม่ค่อยมีกะคนอื่นหรอก(ฮา)

นามปากกา hive (ไม่ได้คุ้นหูเล๊ยยย)

อ่าจ๊ะ นี่ก็เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรก(เคยแต่งเป็นตอนนิดหน่อย)

ยังไงก็ฝากด้วยนะค่าาา

ติชมตามสบายเลยค่ะ ดีไม่ดียังไงก็ว่ามาได้เลยนะคะ

ว่าถึงนิยายหน่อย

ก็เป็นเรื่องที่มีแรงบันดาลใจมาจากๆเพลงๆหนึ่งนะคะ

ซึ้งพอไปเจอเพลงนี้รู้สึกมันโดนใจอย่างแรง

แล้วว่าด้วยเจอกิจกรรม 2W 

เพลงนี้ก็ตรงคอนเซ็บ

นิยายเรื่องนี้ก็เป็นประมาณว่าแกะมาจากเนื้อเพลงนั้นน่ะจ๊ะ

คือมันไม่ดียังไงตรงไหนต้องแก้

ก็บอกได้นะจ๊ะ><

yoroshiku,onekaishimasu(ฝาเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ)
(_ _)//โค้งงามๆ
 

มาจากเพลงนี้ค่ะ เข้าไปชมกันได้ เพราะมากๆเลยค่ะ ความหมายดีด้วย><

 

-------------------------------------

 

:)  Shalunla

เนื้อเรื่อง

                ภายในห้องใต้หลังคาที่คับแคบและตลบอบอวนไปด้วยฝุ่น เป็นสถานที่ๆไม่มีใครเคยเข้ามา และมันเป็นสถานที่แห่งความทรงจำของฉัน.....

                ฉันสอดส่องมองไปรอบๆห้องและสะดุดตาเข้ากับผ้าที่คลุมอะไรสักอย่างไว้ ฉันเดินไปดึงมันออกปรากฏว่ามันเป็นเพียงกระจกเก่าๆบานหนึ่งขนาดเท่ากับตัวฉัน  ความทรงจำต่างๆที่เกี่ยวกับกระจกนี้ได้ผ่านเข้ามาในหัวฉัน ฉันยิ้มให้กับกระจกบางๆและลูบมันอย่างเบามือ

                “ฉันยังรอนายอยู่นะ....อชิ”

[1ปีก่อน]

                ฉันถูกพาเข้ามาภายในห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่นและอับชื้น  ภายในห้องมีเตียงไม้เก่าๆ และหน้าต่างที่พอให้แสงสว่างในยามบ่ายสาดส่องเข้ามา ฉันมองไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นชิน โรคที่รักษาไม่หายของฉันทำให้ฉันเดินไม่ได้

                ฉันใช้แขนทั้งสองข้างพาตัวเองไปยังหน้าต่างที่เปิดไว้แง้มๆ ฉันดันหน้าต่างบานไม้ให้เปิดออกมองออไปด้านนอก แสงแดดยามบ่ายสาดส่องเข้ามาภายในห้อง ฉันหันกลับมองห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่นอีกครั้งจนสะดุดเข้ากลับกระจกตั้งพื้นขนาดใหญ่บานหนึ่งที่ถูกผ้าคลุมไว้ไม่มิด ฉันใช้แขนพาตัวเองไปที่กระจกบานนั้นและดึงผ้าออกเผยให้เห็นกระจกเก่าๆฝุ่นจับ ฉันใช้ผ้าที่คลุมกระจกไว้ปัดฝุ่นออก และมองตัวเองที่สะท้อนกับกระจก

                ชุดกระโปรงสีดำที่เต็มไปด้วยคราบฝุ่นสีขาวๆเพราะฝุ่นบนพื้น  ฉันหันมองพื้นห้องพลางคิดว่า ‘ต้องทำความสะอาดแล้วล่ะ’ ฉันมองหาอุปกรณ์ที่สามารถใช้ทำความสะอาดได้จนไปเจอไม้กวาดและถังน้ำสังกะสีกับผ้าเก่าๆผืนหนึ่ง ฉันคลานไปเอาถังน้ำไปเปิดกับก๊อกน้ำขึ้นสนิมที่อยู่ใกล้ๆ ออกแรงบิดอยู่สักพักกว่าจะเปิดก๊อกได้

                “นึกว่าจะใช้ไม่ได้แล้วซะอีก” ฉันงึมงำมองก๊อกน้ำที่ขึ้นสนิมที่มีน้ำออกมาเรื่อยๆ ฉันเริ่มทำความสะอาดตั้งแต่กวาดยากใยที่อยู่บนหลังคาที่ไม่สูงมากนักพอจะใช้ไม้กวาดกวาดลงมาได้และถูกพื้นทีเต็มไปด้วยฝุ่นแม้จะกวาดออกไปแล้ว

                ฉันง่วนอยู่กับกว่าทำความสะอาดที่แสนจะลำบากเพราะด้วยขาที่เดินไปได้แม้ห้องนี้จะไม่ได้กว้างมากนักแต่ก็ลำบากพอสมควรสำหรับฉัน

                “เฮ้ออ... กว่าจะเสร็จ” ฉันดึงที่นอนที่พาดบนขอบหน้าต่างออกมาไปวางไว้บนเตียงไม้เตี้ยๆและปูผ้าปูเตียงสีขาวมนๆและจัดที่นอนให้เรียบร้อยก่อนจะดันตัวเองขึ้นไปนอนและหลับตาลง

                กลางดึกฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงอะไรสักอย่างทางกระจก ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียงปรือตามองกระจกเก่าๆบานนั้น

                ร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่อายุพอๆกับฉันปรากฏตัวขึ้นอีกฝากหนึ่งของกระจก เขามองมาที่ฉันเราสองคนสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มยิ้มให้ฉันบางๆ และโบกมือให้ ฉันมองเขาตาปริบๆและลงจากเตียงไปที่กระจกเก่าๆบานนั้น

                “นายเป็นใครน่ะ” ฉันถามเขาที่นั่งลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับฉัน เขายิ้มบางๆ

                “ฉันคือพ่อมด” เขาตอบออกมายิ้มๆ “เธอชื่ออะไร”

                “ยู....นายล่ะ” ฉันมองเขาที่ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน ‘รอยยิ้มของเขาช่างเหมือนกับฉัน’

                “ฉันชื่อ อชิ ชื่อเธอเพราะดีนะ”

                วันเวลาที่ผ่านไปโชคชะตาที่หมุนเวียนชีวิตของฉันก็เริ่มเปลี่ยนไปฉันและอชิได้คุยกัน เราสองคนแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆ อชิได้เล่าเรื่องในโลกหลังกระจกให้ฉันฟังและฉันก็ได้เล่าเรื่องที่ได้มองผ่านหน้าต่างบนห้องใต้หลังคาให้อชิฟัง อชิเป็นคนเดียวที่ฉันยอมเปิดใจคุยกันมากขนาดนี้ เรียกได้ว่าอชิเป็น ‘เพื่อน’ คนแรกของฉัน

                “ยู เธอร้องเพลงเป็นมั๊ย” อชิถามขึ้นในขณะที่ฉันกำลังมองท้องฟ้า

                “อืม...เธออยากให้ฉันร้องให้ฟังเหรอ”

                อชิยิ้มบางๆ “ใช่ ร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อย”

                “.....ทุกคืนวัน ทุกเวลา เธอนั้นได้คอยปลอมฉันเรื่อยมา เช็ดน้ำตาเอาใจใส่

                ที่เธอฟัง ทุกๆเพลง ที่ฉันได้ลงมือเขียนบรรเลง ฉันซึ้งใจ

                ตัวฉันก็ไม่ได้คิดจะลืมเลือนทุกเรื่องนั้นที่เธอให้ฉัน และคอยขุดฝังความรู้สึกฉันเอาไว้ที่ในส่วนลึก

                และเรียงร้อยถ้อยคำเหล่าจากฉัน ขึ้นมาให้เป็นบทเพลง ขอบคุณจริงๆ ที่ทำเพื่อฉัน....”

                “......”

                “...และแม้ว่ามัน คือฉันหรือเธอ ใจคิดจะเจอ หรือรักจริงๆ

                จะแค่ชอบกัน หรือแม้ว่าเกลียด จะร้อง ออกมาเป็นเพลง...”

                “......” อชิยิ้มออกมาบางๆ ฉันเองก็ยิ้มและเริ่มร้องเพลงต่อ

                “ณ ตอนนี้ คือฉันชอบเธอ ฉันตั้งใจจะบอกชอบเธอ

                และมั่นใจจะบอกว่าชอบเธอ ถ้อยคำจากใจ คนบ้าๆคนหนึ่ง

                ทุกเรื่องราวที่เธอ ให้กับฉันตั้งแต่แรกเจอ

                และที่ยอมฟังเพลงนี้เมื่อเธอ ร้องไห้เพื่อมัน

                ตอนนี้ฉันซึ้งใจจริงๆ......”

*เพลง [ai kotoba]

                “........”

                “........”

                เราทั้งสองคนต่างเงียบหลังจากที่ฉันร้องเพลงจบ ไม่มีใครพูดอะไรเพียงแต่สบตากัน ฉันวางมือลงบนกระจก อชิเองก็วางมือทาบกันมือฉัน มือเราสัมผัสกันผ่านกระจกแต่มันกับรู้สึกถึงไออุ่นจากมือของอชิ น้ำตาของฉันไหลออกมาทันที อชิมองฉัน

                “อย่าร้องไห้นะ...” อชิยิ้มให้ฉันอย่างอบอุ่น

                “อืม...” ฉันพยักหน้าเบาๆและใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกไปลวก

                                ‘ได้โปรดกุมมือของฉันตลอดไปได้มั๊ย’

                “ยู...เธอปรารถนาอะไร” อชิถามฉัน ฉันเงยหน้ามองอชิงงๆ เขายิ้มเพียงบางๆ

                “เดิน...ฉันปรารถนาที่จะเดิน” อชิยิ้มและพยักหน้าเบาๆ

                “ยื่นขาออกมาสิ” อชิพูดเบาๆ ฉันยื่นขาออกไปต้องหน้าอชิ เขามองขาของฉันและยิ้มบางๆ

                “......” อชิเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน

                “ลองยืนดูสิ” ฉันดันตัวลุกขึ้นยืนและลองก้าวขาช้าๆ เมื่อเริ่มชินฉันจึงเริ่มเดินไปมาทั่วห้องใต้หลังคาแคบ ฉันเดินมาหาอชิที่หน้ากระจกและยิ้มให้เขาอย่างร่าเริง

                “ขอบคุณนะอชิ” อชิยิ้มให้ฉัน

                “ไม่เป็นไรหรอก”

                อชิได้ทำให้ความปรารถนาของฉันเป็นจริง ไม่ว่าจะทั้งสงครามที่มีมาอย่างยาวนานก็ได้สิ้นสุดลง เสียงหัวเราะของเราสองคนได้เติมเต็มห้องที่เงียบเหงา และได้เติมเต็มหัวใจของเราเอง ความผูกพันของของฉันกับอชิก็มีมากขึ้น..และมากขึ้น

                “อชิ เมื่อคืนนี้ฉันฝันน่ะ...” ฉันนั่งหันหลังพิงกับอชิผ่านกระจก

                “ฝันว่าอะไรหรอ”

                “ฉันฝันเห็นความทรงจำในวัยเด็ก ปราสาทที่สวยงาม และฉันเป็นเจ้าหญิงที่นั่น ฉันจดจำมันได้อย่างชัดเจน....มันเป็นอดีตที่ฉันคิดถึงที่สุด...”

                “เธออยากกลับไปเป็นเหมือเมื่อก่อนมั๊ย” อชิถามฉัน ฉันพยักหน้าแทนคำตอบเบาๆ เขายิ้มให้กับฉัน

                “แล้วมันจะเป็นจริง...” พูดพูดเบาๆ

                ในเช้าวันต่อมาฉันตื่นขึ้นมาคุยกับอชิตามปกติ ฉันได้ยิ้มเสียงตึงตังจากทางด้านล่างจึงไปส่องดูจากทางหน้าต่าง ฉันเห็นทหารประมาณ4-5คนกำลังเข้ามาที่บ้านเก่าๆที่ฉันอาศัยอยู่บนห้องใต้หลังคา ฉันหันไปมองอชิ เขาได้เพียงแค่ยิ้มให้ฉันบางๆและมันดูเศร้ากว่าทุกที

                “สงสัยเราคงต้องจากกันแล้ว..”เขาพูดเบาๆ ฉันเบิงตาโพลงขึ้นและวิ่งไปหาอชิที่หน้ากระจก

                “ไม่นะอชิ นาย...” น้ำตาของฉันได้ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างอย่างช้าๆ

                “มันคือความปรารถนาของเธอ...สิ่งที่ฉันสามารถทำให้เป็นจริงได้ฉันก็จะทำ..เพื่อเธอ” เขาพูดและยิ้มให้กับฉัน มันราวกับรอยยิ้มสุดท้ายที่ฉันได้เห็น ทหารขึ้นมาพาตัวฉันไป ฉันหันมองทางกระจก อชิยิ้มให้กับฉับเศร้าๆ

                                ‘ได้โปรดอย่าปล่อยมือจากฉันอีก...’

                ณ ปราสาทที่สวยงาม ฉันเป็นเจ้าหญิงของที่นั่นความฝันในตอนนั้นมันได้กลายเป็นไปแล้วก็ตาม ความปรารถนาทั้งหมดของฉันอชิได้มอบมันให้ฉัน แต่ถึงอย่างงั้น ฉันกลับรู้สึกว่าอะไรบ้างอย่างมันได้หายไป

                คนนั้นๆไม่ใช่ใครแต่คือเขา...ผู้ที่สามารถใช้ ‘เวทมนตร์’ ได้ ซึ้งฉันจ้องมองผ่านดวงตาคู่นี้ ทั้งๆที่ฉันอยากอยู่ที่นี่กับเขาคนนั้นไปตลอดกาล ดังนั้นได้โปรดมาหาฉัน..ในตอนนี้ ฉันเหงาเหลือเกิน...ฉันไม่สามารถหลับลงได้ ช่วยเรียกชื่อของฉันด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนของเธออีกครั้งได้มั๊ย

                                ‘ฉันจะรอคอยเธอตลอดไป’

                ฉันได้กลับไปที่ห้องใต้หลังคานั้นอีกครั้ง กระจกไม้เก่าๆที่ฉันใช้ติดต่อกับอชิยังคงอยู่ ฉันเดินไปดึงผ้าที่คลุมกระจกอยู่ออก อชินั่งพิงกระจกอีกฝั่งเหม่อมองไปทางอื่น ฉันทรุดนั่งตรงหน้ากระจกและเรียกเขา อชิหันมาหามองฉันอย่างตกใจเล็กน้อย น้ำตาของฉันไหลอาบแก้มฉันเอือมมือไปแปะกับกระจก อชิเองก็ทาบมือของเขาเข้ากับฉัน ฉันยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา เขาเองก็ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน สัมผัสผ่านมือนั้นยังคงอบอุ่นเหมือนคย

                “ยู...ฉันคงต้องไปแล้ว” อชิพูดกับฉันเบาๆ

                “ได้โปรดอย่าไป” ฉันเงยหน้ามองอชิ

                “เวทมนตร์จะหายไปถ้าฉันไม่ทำอย่างนั้น”

                “.....”

                “ฉันคงต้องพูดว่าลาก่อน....” อชิยิ้มให้ฉันอย่างเศร้าๆ ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิมจนเห็นหน้าอชิเพียงลางๆ

                “ได้โปรด...อย่าพูดคำนั้น”

                “ฉันขอร้อง....”

                “ฉันขอร้อง....”

                “อย่าร้องไห้ / อย่าจากไป” ฉันกลับอชิพูดพร้อมกัน

                โลกหลังกระจกคือโลกที่ทุกๆอย่างตรงข้ามกัน ‘โชคชะตา’ ที่ตรงข้ามกันจะไม่มีวันได้พบกัน อชิมองฉันที่ร้องไห้อย่างหนัก

                “ฉันแค่มอบสิ่งที่เธอได้ให้กับฉันกลับคืน รอยยิ้มและน้ตาของเธอฉันจะไม่มีวันลืม”

                “.....”

                “ดังนั้น สิ่งที่ฉันขอร้องเธอคือ...”

                “.....”

                “ได้โปรด.....อย่าลืมฉัน”

                อชิพูดกับฉันเพียงแค่นั้นสัมผัสอบอุ่นที่มือของฉันได้หายไปในทันที ฉันเงยหน้ามองกระจกมันได้กลายเป็นเพียงแค่กระจกเงาธรรมดาๆที่สะท้อนภาพฉัน แก้มของฉันมีคราบน้ำตาแห้งๆเกาะอยู่และน้ำตาของฉันก็ไหลอีกครั้งแต่ไม่มีแม้เสียงสะอื้น

                แม้ปราศจากเวทมนต์ ฉันก็อยากจะอยู่เคียงข้างเธอ...ดังนั้น....ได้โปรดกลับมาหาฉันอีกครั้ง ฉันจะดูแลกระจกเก่าๆบานนี้และรอคอยเธอ ไม่สำคัญว่าเวลาจะผ่านไปสักเท่าไร...ฉันจะรอคอยเธอ...

                “ฉันปรารถนาที่จะพบเธอ...อชิ”

[1ปีต่อมา]

ภายในห้องใต้หลังคาที่คับแคบและตลบอบอวนไปด้วยฝุ่น เป็นสถานที่ๆไม่มีใครเคยเข้ามา และมันเป็นสถานที่แห่งความทรงจำของฉัน.....

                ฉันสอดส่องมองไปรอบๆห้องและสะดุดตาเข้ากับผ้าที่คลุมอะไรสักอย่างไว้ ฉันเดินไปดึงมันออกปรากฏว่ามันเป็นเพียงกระจกเก่าๆบานหนึ่งขนาดเท่ากับตัวฉัน  ความทรงจำต่างๆที่เกี่ยวกับกระจกนี้ได้ผ่านเข้ามาในหัวฉัน ฉันยิ้มให้กับกระจกบางๆและลูบมันอย่างเบามือ

                “ฉันยังรอนายอยู่นะ....อชิ” ฉันมองกระจกอีกครั้งและ...มันทำให้ฉันได้พบกับเงาข้างหลังฉัน ใครอีกคนที่ฉันคิดถึงและรักเขามากที่สุด ฉันหันหลังกลับไปมองผู้ชายร่างสูงในชุดผ้าคลุมสีน้ำยาวระพื้น ผมสีน้ำตาลเข้มที่ถูกรวบไปมัดไว้ข้างหลัง ใบหน้าของเขาไปได้ต่างไปจากเดิม เขายืนยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน

                “......อชิ” ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆและเดินไปจนเปลี่ยนเป็นวิ่งไปหาเขาแทน

                “ยู......ผมยาวขึ้นนะ” อชิพูดเบาๆ

                “....” น้ำตาของฉันไหลอาบแก้มทั้งสองข้างพร้อมกับสะอื้นออกมาเบาๆ อชิใช้นิ้วปาดน้ำตาของฉันออก

                “เราได้เจอกันแล้วนะ” เขายิ้มบางๆและสวมกอดฉัน

                “อืม.....ฉันคิดถึงนาย” ฉันพูดเสียงสั่นๆเขาเองก็กอดฉันแน่นขึ้นและฉันเองก็กอดเขาตอบ

                “ฉันอยากกอดเธอแบบนี้มานานแล้ว ตอนที่เธอร้องไห้ฉันก็อยากจะเช็ดน้ำตา แต่ว่ากระจกมันกั้นเราสองคนไว้”

                “อืม...”

                “ยู.....”อชิกระซิบข้างหูฉันเบาๆ

                “.....”

                “ฉันรักเธอ”

                “ฉันรักนาย”